Hæc de levigatione. Politura eundem finem habet; nimi
rum ſuperficiem erugatam, terſámque: differentia eſt in modo
& medijs ad hunc finem. Nam levigatio deprimit, aut in lacu
nas transfert: politura adimit ſcabritiem efficientes partes.
Quæ quidem differentia in materiâ fundatur: cuius partes neque
comprimi valent, neque aliò transferri: Talia ſunt vitra, gemmæ,
lapides, atque omnia ἀπιες ὰ χ̀ θζαυὰ. Igitur quædam utroque
modo hunc finem conſequuntur, & politurâ & levigatione, ut
metalla: quædam ſolâ levigatione, ut papyrus, lintea, cera:
quædam non niſi politurâ, ut gemmæ, lapides, vitra. Ratio
eſt quia nequeunt dividi in partes minimas: ſiue ob viſcidita
tem magis tenacem, ſiue ob craſſitiem. Itaque fit, ut dum plus,
minúſue à ſcabritie aufert politura; prior inæqualitas con
tinuò aliâ permutetur. Deinde levigatio in multis incipit à
politurâ: cùm nimirum maior eſt aſperitas, quàm compreſſio
eſſe poſſit; neceſſe ergo illum exceſſum adimi, quò reliqua ſu
perficies levigationem habeat magis expeditam: ita enim ligna
atque metalla non niſi ferro acciſa levigantur. Neque idem eſt
modus polituræ in omnibus; neque idem principium. Nam pro
ut materiâ, & ſuperficie magis & minùs aſperâ à ſe differunt;
atque ab alijs plus, ab alijs minùs eſt auferendum; ita quoque inſtru
menta varia ſunt inventa. Saxa enim & marmora malleo de
cuſſis, aut ferro acciſis promontorijs æquantur: gemmæ verò
affricatione adlapidem arenarium molâ circumactum, corti
cem priùs, quò veſtiuntur, exuunt; inde ſerrâ obtusâ in ſegmen
ta dividuntur: demum arenâ atque huius polline levigantur.
Ligna verò ſecuri, cuneo, ſerrâ finduntur & ſecantur: dein
de aſciâ, tornóve poliuntur. Eſt autem nobis propoſitum non
niſi de motu & impulſu agere, quo ſuperficiem politam obti
nemus; nequaquam verò de arte poliendi, quæ ſuis Magiſtris
eſt relinquenda. Incipiam verò à Lignorum politurâ,
rum ſuperficiem erugatam, terſámque: differentia eſt in modo
& medijs ad hunc finem. Nam levigatio deprimit, aut in lacu
nas transfert: politura adimit ſcabritiem efficientes partes.
Quæ quidem differentia in materiâ fundatur: cuius partes neque
comprimi valent, neque aliò transferri: Talia ſunt vitra, gemmæ,
lapides, atque omnia ἀπιες ὰ χ̀ θζαυὰ. Igitur quædam utroque
modo hunc finem conſequuntur, & politurâ & levigatione, ut
metalla: quædam ſolâ levigatione, ut papyrus, lintea, cera:
quædam non niſi politurâ, ut gemmæ, lapides, vitra. Ratio
eſt quia nequeunt dividi in partes minimas: ſiue ob viſcidita
tem magis tenacem, ſiue ob craſſitiem. Itaque fit, ut dum plus,
minúſue à ſcabritie aufert politura; prior inæqualitas con
tinuò aliâ permutetur. Deinde levigatio in multis incipit à
politurâ: cùm nimirum maior eſt aſperitas, quàm compreſſio
eſſe poſſit; neceſſe ergo illum exceſſum adimi, quò reliqua ſu
perficies levigationem habeat magis expeditam: ita enim ligna
atque metalla non niſi ferro acciſa levigantur. Neque idem eſt
modus polituræ in omnibus; neque idem principium. Nam pro
ut materiâ, & ſuperficie magis & minùs aſperâ à ſe differunt;
atque ab alijs plus, ab alijs minùs eſt auferendum; ita quoque inſtru
menta varia ſunt inventa. Saxa enim & marmora malleo de
cuſſis, aut ferro acciſis promontorijs æquantur: gemmæ verò
affricatione adlapidem arenarium molâ circumactum, corti
cem priùs, quò veſtiuntur, exuunt; inde ſerrâ obtusâ in ſegmen
ta dividuntur: demum arenâ atque huius polline levigantur.
Ligna verò ſecuri, cuneo, ſerrâ finduntur & ſecantur: dein
de aſciâ, tornóve poliuntur. Eſt autem nobis propoſitum non
niſi de motu & impulſu agere, quo ſuperficiem politam obti
nemus; nequaquam verò de arte poliendi, quæ ſuis Magiſtris
eſt relinquenda. Incipiam verò à Lignorum politurâ,
zoom in
zoom out
zoom area
full page
page width
set mark
remove mark
get reference
digilib