138132PHYSICORV M ARIST.
_AT_uerò neceſſe eſt &
ipſum nunc, quod per ſe pri-
11Poſtquã oſten
dit ariſt. nullũ
cõtinuũ ex in_
diuiſibilib9 cõ
poni, ne{que} indi@
uiſibile eſſe, ex
quibus conſtat
motũ eſſe diui-
ſibilem, hîc de
terminatde mo
tus diuiſione,
pręmittẽs quæ
dam ad motus
diuiſionem ne,
@eſſaria. moq́; nõ per aliud dicitur, indiuiſibile eſſe, atq; omni
in tempore tale ineſſe: eſt enim extremũ trãſacti temporis
quoddã, circa quod nibil futuri temporis eſt, & inſuper cõ
ſequẽtis, ultra quod nihil tranſacti tẽporis eſt: quod quidẽ
utr orumq; tẽporum finẽ diximus eſſe. Hoc igitur ſi tale
per ſe, idemq́; demonstrabimus eſſe, patebit etiam & indiui
ſibile eſſe. Neceſſe eſt itaq; idem nunc ipſum eſſe, quod fi-
nis utrorumq; tẽporum eſt: nam ſi ſit aliud, atq; aliud, dein
ceps alterum quidem ad alterum ſanè non erit, propterea
quòd continuum non ex indiuiſibilibus constat: ſi uerò ſit
ſeorſum utrunq; : inter ea mediũ tempus erit. Omne nanq;
continuum tale eſt, ut inter fines aliquid ſit uniuocum. At
ſi tempus ſit illud, diuiſibile erit, ut patet: demonſtratum eſt
enim omne tempus diuiſibile eſſe. Quare fit ut nunc ipſum
diuiſibile ſit. Quod ſi ſit diuiſibile, erit aliquid præteriti in
futuro, & futuri etiam in tranſacto. Id enim in quo diui-
detur, præteritum tẽpus, & cõſequens terminabit. Præter-
eà nec ipſum nunc, per ſe, ſed per aliud erit: diuiſio enim nõ
eſt ipſius quod eſt per ſe. Et inſuper ipſius nunc aliud trãſ-
actum, aliud conſequens erit, & nõ ſemper idem: aut præ-
teritum, aut futurin, neq; nunc idem. Multis eſt enim diui-
ſionibus diuiſibile tempus. Quod ſi hæc ipſinunc ineſſe nõ
poſſunt, ipſum pro fectò nunc quod eſt utroq; in tempore,
idem eſſe neceſſe eſt. At uerò ſi ſit idem, patet & indiuiſi-
bile eſſe. Nã ſi diuiſibile ſit, ea rurſus euenient, quæ antea
accidebant. Eſſe igitur in tẽpore indiuiſibile quid, quod
ipſum nunc nunc dicimus eſſe, ex hiſce quæ diximus perſpi-
cuum iam euaſit. Atqui nibil in ipſo nunc moueri, ex hiſce
patebit, quæ deinceps dicemus. Nã ſi quippiã in ipſo
11Poſtquã oſten
dit ariſt. nullũ
cõtinuũ ex in_
diuiſibilib9 cõ
poni, ne{que} indi@
uiſibile eſſe, ex
quibus conſtat
motũ eſſe diui-
ſibilem, hîc de
terminatde mo
tus diuiſione,
pręmittẽs quæ
dam ad motus
diuiſionem ne,
@eſſaria. moq́; nõ per aliud dicitur, indiuiſibile eſſe, atq; omni
in tempore tale ineſſe: eſt enim extremũ trãſacti temporis
quoddã, circa quod nibil futuri temporis eſt, & inſuper cõ
ſequẽtis, ultra quod nihil tranſacti tẽporis eſt: quod quidẽ
utr orumq; tẽporum finẽ diximus eſſe. Hoc igitur ſi tale
per ſe, idemq́; demonstrabimus eſſe, patebit etiam & indiui
ſibile eſſe. Neceſſe eſt itaq; idem nunc ipſum eſſe, quod fi-
nis utrorumq; tẽporum eſt: nam ſi ſit aliud, atq; aliud, dein
ceps alterum quidem ad alterum ſanè non erit, propterea
quòd continuum non ex indiuiſibilibus constat: ſi uerò ſit
ſeorſum utrunq; : inter ea mediũ tempus erit. Omne nanq;
continuum tale eſt, ut inter fines aliquid ſit uniuocum. At
ſi tempus ſit illud, diuiſibile erit, ut patet: demonſtratum eſt
enim omne tempus diuiſibile eſſe. Quare fit ut nunc ipſum
diuiſibile ſit. Quod ſi ſit diuiſibile, erit aliquid præteriti in
futuro, & futuri etiam in tranſacto. Id enim in quo diui-
detur, præteritum tẽpus, & cõſequens terminabit. Præter-
eà nec ipſum nunc, per ſe, ſed per aliud erit: diuiſio enim nõ
eſt ipſius quod eſt per ſe. Et inſuper ipſius nunc aliud trãſ-
actum, aliud conſequens erit, & nõ ſemper idem: aut præ-
teritum, aut futurin, neq; nunc idem. Multis eſt enim diui-
ſionibus diuiſibile tempus. Quod ſi hæc ipſinunc ineſſe nõ
poſſunt, ipſum pro fectò nunc quod eſt utroq; in tempore,
idem eſſe neceſſe eſt. At uerò ſi ſit idem, patet & indiuiſi-
bile eſſe. Nã ſi diuiſibile ſit, ea rurſus euenient, quæ antea
accidebant. Eſſe igitur in tẽpore indiuiſibile quid, quod
ipſum nunc nunc dicimus eſſe, ex hiſce quæ diximus perſpi-
cuum iam euaſit. Atqui nibil in ipſo nunc moueri, ex hiſce
patebit, quæ deinceps dicemus. Nã ſi quippiã in ipſo