CAP. VI.
11Fortuna tantũ illorũ eſt, qui-
bus cõuenit be
ne, aut malè a-
gere ſecundum
electionem. Vt
pote hominum
qui ſoli agunt
ſecundum pro
poſitum.
_IN_tereſt autẽ inter fortunã &
caſum:
nam caſus ad plura
ſeſe extendit: etenim quod à perſona pro ficiſcitur à caſu
etiã fit: hoc aũt nõ omne, prouenit à fortuna. Fortuna nãq; ,
atq; id, cuius eſt effe ctrix fortuna in ijs eſt, quæ fortunata
poſſunt euadere. & omnino quibus actio cõpetit. Quapro
pter & neceſſe eſt, circa ea fortunã eſſe, quæ in actionẽ ue-
niunt. Cuius hoc indiciũ eſt: nã aut idẽ quod felicitass aut
prope eſſe uidetur: felicitas autẽ actio quædam eſt: eſt enim
actio bona. quare quæ agere nequeũt, ea nec à fortuna quic
quàm efficere poſſunt. Et proptereà neq; inanimatũ ullũ,
neq; bellua, neq; puer, quicquã efficit à fortuna, quoniã ele-
ctionẽ nõ habẽt: neq; proſperitas hiſce fortunæ, aut infortu
nium cõpetit, niſi ſimilitudine quadã: quemadmodũ Protar
cbus fortunatos eos lapides dixit, è ꝗbus extructæ ſunt aræ,
{quis} honorãtur: & ij, qui ſunt eiuſdẽ formæ calcantur. Pati
autẽ à fortuna, & hiſce quodãmodo inerit, cùm is qui agit
aliquid circa ipſa, fortuito aget: alio uerò modo, nõ eſt. At
caſus cæteris animalibus, & inanimatis cõpetit. Dicimus
enim equũ caſu ueniſſe, proptereà quod euaſit quidẽ profe
ctus, nõ autẽ euadẽdi gratia uenit: et tripoda etiã cecidiſſet
caſu, ſtetit enim hoc modo ut ſit ſedẽs, ſed nõ huiuſce gratia
cecidit. Quare patet, cũ eorũ aliquid, quæ ſimpliciter ali-
cuius gratia fiũt, nõ eius quod euenit gratia ſactũ eſt, cuius
extrà eſt cauſa, nos tunc quaſi quippiã fieri dicere: horum
autẽ ea, fortuna fieri, quæ eligibiliũ caſu fiunt, in hiſce quæ
habẽt electionẽ. Signũ autẽ, eſt ipſum frustra. Tunc enim
dicitur, cũ id quod eſt alicuius gratia, nõ eſt factũ illius
ſeſe extendit: etenim quod à perſona pro ficiſcitur à caſu
etiã fit: hoc aũt nõ omne, prouenit à fortuna. Fortuna nãq; ,
atq; id, cuius eſt effe ctrix fortuna in ijs eſt, quæ fortunata
poſſunt euadere. & omnino quibus actio cõpetit. Quapro
pter & neceſſe eſt, circa ea fortunã eſſe, quæ in actionẽ ue-
niunt. Cuius hoc indiciũ eſt: nã aut idẽ quod felicitass aut
prope eſſe uidetur: felicitas autẽ actio quædam eſt: eſt enim
actio bona. quare quæ agere nequeũt, ea nec à fortuna quic
quàm efficere poſſunt. Et proptereà neq; inanimatũ ullũ,
neq; bellua, neq; puer, quicquã efficit à fortuna, quoniã ele-
ctionẽ nõ habẽt: neq; proſperitas hiſce fortunæ, aut infortu
nium cõpetit, niſi ſimilitudine quadã: quemadmodũ Protar
cbus fortunatos eos lapides dixit, è ꝗbus extructæ ſunt aræ,
{quis} honorãtur: & ij, qui ſunt eiuſdẽ formæ calcantur. Pati
autẽ à fortuna, & hiſce quodãmodo inerit, cùm is qui agit
aliquid circa ipſa, fortuito aget: alio uerò modo, nõ eſt. At
caſus cæteris animalibus, & inanimatis cõpetit. Dicimus
enim equũ caſu ueniſſe, proptereà quod euaſit quidẽ profe
ctus, nõ autẽ euadẽdi gratia uenit: et tripoda etiã cecidiſſet
caſu, ſtetit enim hoc modo ut ſit ſedẽs, ſed nõ huiuſce gratia
cecidit. Quare patet, cũ eorũ aliquid, quæ ſimpliciter ali-
cuius gratia fiũt, nõ eius quod euenit gratia ſactũ eſt, cuius
extrà eſt cauſa, nos tunc quaſi quippiã fieri dicere: horum
autẽ ea, fortuna fieri, quæ eligibiliũ caſu fiunt, in hiſce quæ
habẽt electionẽ. Signũ autẽ, eſt ipſum frustra. Tunc enim
dicitur, cũ id quod eſt alicuius gratia, nõ eſt factũ illius