107101LIBER IIII.
CAP. XIII.
_IP_ ſum autem nunc, continuatio tẽporis eſt, ut anteà dixi-
11Poſtquàm Ā-
riftot. oſtendit
quomodo ſe
habeat tempus
ad ea quæ ſunt
in tẽpore. hic
oſtẽdit quomo
do per cõpara-
tionẽ ad hunc
aliqua diuerſis
modis ſecundũ
tempus nomi.
nantur. mus. Præteritũ enim, & accidens tẽpus coniungit, atq;
ultimũ omnino tẽporis eſt: eſt enim huius quidẽ principiũ,
illius autẽ finis: uerùm boc nõ ut in puncto manente patet.
Diuidit etiã potentia tẽpus, atq; ut tale eſt, diuerſum eſt ſem
per: ut autẽ contingit, ſemper eſt idem, ut in mathematicis
lineis fieri ſolet. Nõ enim idem ſemper, unumq́; punctũ eſt
cogitatione: cùm enim diuidimus, aliud eſt, atq; aliud pun-
ctum. At quo linea eſt una, boc idem eſt penitus punctũ. Sic
& ipſum nũc partim temporis eſt diuiſio potẽtia, uti dixi-
mus: partim finis eſt utrorumq; ac unio. Eſt autẽ idem, &
per idem diuiſio, atq; unio: at eſſe, nõ idem eſt. Ipſum igitur
nunc, hoc uno dicitur modo. Alio uerò modo, tempus buic
propinquũ. Dicimus enim, nũc accedit, quia bodie eueniet.
Atres quæ actæ ſunt Hij, nõ nunc fuiſſe dicimus: neq; elu-
uionẽ, quanquã tẽpus cõtinuum eſt uſq; ad illa, ſed quia nõ
ſunt, imò nõ illo modo dicuntur. Ipſum autẽ olim, tẽpus eſt
ad prius, atq; posterius nunc, definitum: ut olim capta eſt
Troia: et olim eluuio erit: oportet enim finitũ ad ipſum nũc
eſſe: erit ergo, atq; erat tẽpus quoddã, ab boc ad illud utrũ
que determinatũ. Quod ſi nullũ eſt tẽpus, quod nõ ſit olim:
oẽ ſanè tẽpus erit finitũ. Deficiet´ ne igitur, atq; aliud erit: an
nequit, ſi ſemp eſt motus. Aliud'ne igitur, atq; aliud erit: an
idẽ ſæpe redibit? An ut mot9 ita ſeſe babet et tẽpus ut patet?
nã ſi unus, idemq́; ſit, tẽpus idẽ, ac unũ erit. Sin uerò nõ ſit:
nec illud unum, idemq́; redibit. Cùm autem ipſum nunc,
finis ſit, atq; principium temporis, non tamen eiuſdem,
11Poſtquàm Ā-
riftot. oſtendit
quomodo ſe
habeat tempus
ad ea quæ ſunt
in tẽpore. hic
oſtẽdit quomo
do per cõpara-
tionẽ ad hunc
aliqua diuerſis
modis ſecundũ
tempus nomi.
nantur. mus. Præteritũ enim, & accidens tẽpus coniungit, atq;
ultimũ omnino tẽporis eſt: eſt enim huius quidẽ principiũ,
illius autẽ finis: uerùm boc nõ ut in puncto manente patet.
Diuidit etiã potentia tẽpus, atq; ut tale eſt, diuerſum eſt ſem
per: ut autẽ contingit, ſemper eſt idem, ut in mathematicis
lineis fieri ſolet. Nõ enim idem ſemper, unumq́; punctũ eſt
cogitatione: cùm enim diuidimus, aliud eſt, atq; aliud pun-
ctum. At quo linea eſt una, boc idem eſt penitus punctũ. Sic
& ipſum nũc partim temporis eſt diuiſio potẽtia, uti dixi-
mus: partim finis eſt utrorumq; ac unio. Eſt autẽ idem, &
per idem diuiſio, atq; unio: at eſſe, nõ idem eſt. Ipſum igitur
nunc, hoc uno dicitur modo. Alio uerò modo, tempus buic
propinquũ. Dicimus enim, nũc accedit, quia bodie eueniet.
Atres quæ actæ ſunt Hij, nõ nunc fuiſſe dicimus: neq; elu-
uionẽ, quanquã tẽpus cõtinuum eſt uſq; ad illa, ſed quia nõ
ſunt, imò nõ illo modo dicuntur. Ipſum autẽ olim, tẽpus eſt
ad prius, atq; posterius nunc, definitum: ut olim capta eſt
Troia: et olim eluuio erit: oportet enim finitũ ad ipſum nũc
eſſe: erit ergo, atq; erat tẽpus quoddã, ab boc ad illud utrũ
que determinatũ. Quod ſi nullũ eſt tẽpus, quod nõ ſit olim:
oẽ ſanè tẽpus erit finitũ. Deficiet´ ne igitur, atq; aliud erit: an
nequit, ſi ſemp eſt motus. Aliud'ne igitur, atq; aliud erit: an
idẽ ſæpe redibit? An ut mot9 ita ſeſe babet et tẽpus ut patet?
nã ſi unus, idemq́; ſit, tẽpus idẽ, ac unũ erit. Sin uerò nõ ſit:
nec illud unum, idemq́; redibit. Cùm autem ipſum nunc,
finis ſit, atq; principium temporis, non tamen eiuſdem,