3024ARIST. PHYSICORVM.
faciunt Nam &
ſi quidem dualitatẽ facit, magnũ, &
par-
uum ipſam appellans, nihilominus tamen idem facit, alte-
ram enim de ſpexit: etenim materies quidem permanens una
cum forma cauſa eſt eorũ, quæ fiunt, perinde ac mater. At
contrarietatis altera pars, nec eſſe omnino perſæpe ei uide-
bitur, qui mente ipſius maleficium intuetur. Nam cùm ſit
quoddam diuinum, & bonum, ac appetibile: alterum ipſi
contrarium eſſe dicimus: alterum, ſuapte natura affe ctat:
atque appetit ipſum. Illis autem euenit ut contrarium, in-
teritum appetat ſuum: & tamen fieri nequit ut aut forma
ſeipſam appetat (quippe cùm non indigeat ſui) aut contra
rium, cùm contraria mutuo ſeipſa corrumpant: ſed hoc, eſt
materia perinde appetens illud, atque ſi fœmina marem,
& turpe appetat pulchrum. Verum non eſt per ſe, ſed per
accidens turpe: nec per ſe fœmina, ſed per accidens. At
uerò tum corrumpitur, atque gignitur, tum neque fit, ne-
que corrumpitur. Nam ut eſt quidẽ id in quo, per ſe cor-
rumpitur. Id enim quod corrumpitur, in hoc eſt, ipſa in-
quam priuatio: at ſuapte potentia, nõ per ſe: ſed nec occi-
dat, nec oriatur, neceſſe eſt: nam ſi gignitur, ſubijciatur ali-
quid primũ oportet, ex quo hoc pacto naſcetur, ut inſit in
ipſa: hoc autẽ, eſt ipſius natura, quare ſit, ut ſit antea quàm
ſit orta. Etenim materiam id dico, quod primũ eſt uniuſcu-
iuſque ſubiectum, è quo quippiam eo fit pacto, ut non per
accidẽs inſit: ſi corrũpitur, ad hoc ultimũ ſanè proficiſce-
tur: quare crit corrupta antè quàm ſit corrupta. De prin-
cipio uerò formali, utrum unum ſit an plura, & quodnam
ſit, aut quæ ſint, primæ philoſophiæ diligenter, exquiſiteq́;
officium eſt determinare, ac pertractare: quare hæc contẽ-
platio, illo in tempore reſeruetur. De naturalibus uerò
uum ipſam appellans, nihilominus tamen idem facit, alte-
ram enim de ſpexit: etenim materies quidem permanens una
cum forma cauſa eſt eorũ, quæ fiunt, perinde ac mater. At
contrarietatis altera pars, nec eſſe omnino perſæpe ei uide-
bitur, qui mente ipſius maleficium intuetur. Nam cùm ſit
quoddam diuinum, & bonum, ac appetibile: alterum ipſi
contrarium eſſe dicimus: alterum, ſuapte natura affe ctat:
atque appetit ipſum. Illis autem euenit ut contrarium, in-
teritum appetat ſuum: & tamen fieri nequit ut aut forma
ſeipſam appetat (quippe cùm non indigeat ſui) aut contra
rium, cùm contraria mutuo ſeipſa corrumpant: ſed hoc, eſt
materia perinde appetens illud, atque ſi fœmina marem,
& turpe appetat pulchrum. Verum non eſt per ſe, ſed per
accidens turpe: nec per ſe fœmina, ſed per accidens. At
uerò tum corrumpitur, atque gignitur, tum neque fit, ne-
que corrumpitur. Nam ut eſt quidẽ id in quo, per ſe cor-
rumpitur. Id enim quod corrumpitur, in hoc eſt, ipſa in-
quam priuatio: at ſuapte potentia, nõ per ſe: ſed nec occi-
dat, nec oriatur, neceſſe eſt: nam ſi gignitur, ſubijciatur ali-
quid primũ oportet, ex quo hoc pacto naſcetur, ut inſit in
ipſa: hoc autẽ, eſt ipſius natura, quare ſit, ut ſit antea quàm
ſit orta. Etenim materiam id dico, quod primũ eſt uniuſcu-
iuſque ſubiectum, è quo quippiam eo fit pacto, ut non per
accidẽs inſit: ſi corrũpitur, ad hoc ultimũ ſanè proficiſce-
tur: quare crit corrupta antè quàm ſit corrupta. De prin-
cipio uerò formali, utrum unum ſit an plura, & quodnam
ſit, aut quæ ſint, primæ philoſophiæ diligenter, exquiſiteq́;
officium eſt determinare, ac pertractare: quare hæc contẽ-
platio, illo in tempore reſeruetur. De naturalibus uerò