1711DE COLORIBVS.
prima, quod eſt cauſa videndi, eſt lumen:
color eſt id
quo res apparent; igitur eſt lumen. Præterea, lumen
qualitate coloris videtur, igitur eſt lucẽs color. quod
aperte in parietibus cognoſcitur, in quos per virides
plantas lumen incidit. virides enim & ipſi apparent.
Rurſus, color, ex Philoſophi ſententia, eſt extremitas
perſpicui, ergo lucens; alioqui perſpicuitatem immi-
nueret, fierétq. ipſo colore inuiſibilis. Ad hæc, lumen
eſt de eſſentia coloris, ergo lumen eſt color. nam quæ
rei eſſentiam ingrediuntur, de illa in recta prædica-
tione dicuntur, vt patet exemplo animalis & ratio-
nalis. Deinde, Alexander libro primo de Anima, capi
te quo tractat quæ ſint ſenſibilia per ſe, & quæ per ac
cidens, inquit colorem corpora tunc ſolùm habere,
cum illuſtrantur. quare ſi colores prodeunt à lumine,
& illo abeunte, non amplius illa dicentur colorata;
ſequitur, quòd colorum eſſentia in lumine conſiſtat,
& ab ipſo profiſciſcatur. Deníq. idem libro ſecundo
de Anima, & in Quæſtionib. naturalibus aſſerit, per-
ſpicuitatem, eſſe materiam colorum. at ſuperficies eſt
materia & ſubiectum primum. ergo idem eſt ſuper-
ficies & perſpicuitas; quod apud Alexandrum, cę-
teróſque eſt abſurdiſsimum. Atque huiuſmodi fe-
rè ſunt, quæ de natura coloris in dubium vocantur.
Sed tempus eſt, vt ad Platonem, & reliquos. venia-
mus. Plato in Timæo, ait colorem eſſe flammulam,
ſic inquiens: χρόασ ἐκαλέαꝗ̃ φλόγα {τῶν} σωμάτων ἑκά-
{στ}ων ἀποῤῥέοναν, ὄψ{ει}σύμμεꝑα μόρϊα ἔχουαν {πρ}ὸσ {αἴ}{σθη}σιν:
quod eſt, colores vocauimus flammam quandam,
quę à ſingulis corporibus emanat, & partes habet vi-
ſui ad ſentiendum accommodatas. hactenus Plato.
Cæterum vrbaniores quidam hos non lumina, ſed lu
minalia vocare maluerunt: q uod & ipſum rectum
quo res apparent; igitur eſt lumen. Præterea, lumen
qualitate coloris videtur, igitur eſt lucẽs color. quod
aperte in parietibus cognoſcitur, in quos per virides
plantas lumen incidit. virides enim & ipſi apparent.
Rurſus, color, ex Philoſophi ſententia, eſt extremitas
perſpicui, ergo lucens; alioqui perſpicuitatem immi-
nueret, fierétq. ipſo colore inuiſibilis. Ad hæc, lumen
eſt de eſſentia coloris, ergo lumen eſt color. nam quæ
rei eſſentiam ingrediuntur, de illa in recta prædica-
tione dicuntur, vt patet exemplo animalis & ratio-
nalis. Deinde, Alexander libro primo de Anima, capi
te quo tractat quæ ſint ſenſibilia per ſe, & quæ per ac
cidens, inquit colorem corpora tunc ſolùm habere,
cum illuſtrantur. quare ſi colores prodeunt à lumine,
& illo abeunte, non amplius illa dicentur colorata;
ſequitur, quòd colorum eſſentia in lumine conſiſtat,
& ab ipſo profiſciſcatur. Deníq. idem libro ſecundo
de Anima, & in Quæſtionib. naturalibus aſſerit, per-
ſpicuitatem, eſſe materiam colorum. at ſuperficies eſt
materia & ſubiectum primum. ergo idem eſt ſuper-
ficies & perſpicuitas; quod apud Alexandrum, cę-
teróſque eſt abſurdiſsimum. Atque huiuſmodi fe-
rè ſunt, quæ de natura coloris in dubium vocantur.
Sed tempus eſt, vt ad Platonem, & reliquos. venia-
mus. Plato in Timæo, ait colorem eſſe flammulam,
ſic inquiens: χρόασ ἐκαλέαꝗ̃ φλόγα {τῶν} σωμάτων ἑκά-
{στ}ων ἀποῤῥέοναν, ὄψ{ει}σύμμεꝑα μόρϊα ἔχουαν {πρ}ὸσ {αἴ}{σθη}σιν:
quod eſt, colores vocauimus flammam quandam,
quę à ſingulis corporibus emanat, & partes habet vi-
ſui ad ſentiendum accommodatas. hactenus Plato.
Cæterum vrbaniores quidam hos non lumina, ſed lu
minalia vocare maluerunt: q uod & ipſum rectum
zoom in
zoom out
zoom area
full page
page width
set mark
remove mark
get reference
digilib