Nihilominus etiam phyſicis principijs inhærendo ex ijs,
quæ Ariſtoteles in præſentibus docet, optimè huic difficul
tati poteſt occurri, primaque pars quæſtionis reſolui. Nam
ſuppoſito, quod pars iugi, quę eleuatur diſtinguatur à parte,
quæ deprimitur per lineam perpendicularem cadentem à
centro circa quod conuertitur libra, ſeu ab axe, vel ſparto
ad centrum terræ, vt senſu conſtabit in ſequenti figura: ſi
quidem quidquid libræ eſt ad leuam, v.g. talis lineæ, rapi
tur deorſum; quidquid verò eſt ad dexteram attollitur ſur
ſum: hoc inquam ſuppoſito, ait Ariſtoteles, quod ſi libra
axem, ſeu centrum habeat ſupra iugum, ac per depreſſio
nem alterius partis illius, altera eleuetur, plus quippe libræ
eſſet ex parte eleuata, quàm ex parte depreſſa: proindeque
pars eleuata neceſſeriò deſcendet, & ad deſcenſum illius,
ſequitur depreſſam aſcendere, quouſque vtraque conſtitua
tur æqualis, ac reuertatur ad æquilibrium. Id quod ita ſe
habere ſic probat. Nam ſi iugum libræ ſit BC in æquilibrio
24[Figure 24]
conſtitutum: ſpartum
autem quo ſuſpenditur,
AD, ita videlicet, vt
axis ſit ipſum D, quod
eſt punctum ſupra lati
tudinem iugi. Dein
de ſpartum proijciatur
deorſum, efficiatque per
pendicularem ADM.
Tunc ſi in ipſo B ponatur onus, B quidem deſcendet in
E, C autem aſcendet vbi H. Quamobrem linea, quæ in
priori ſitu libram diuidebat bifariam, eſt ipſa perpendicu
laris DM. Illa verò quæ poſtea eodem pacto diuidit in,
poſteriori ſitu propter onus, quod incumbit in E, erit
DG. Quare ea pars libræ, ſeu iugi. EH, quæ eſt extra
perpendiculum AM verſus H maior erit dimidio nem
pe quantum importat triangulus DGM, quod ſpatium
Ariſtoteles ſignauit PQ Si igitur amoueatur onus, quod
quæ Ariſtoteles in præſentibus docet, optimè huic difficul
tati poteſt occurri, primaque pars quæſtionis reſolui. Nam
ſuppoſito, quod pars iugi, quę eleuatur diſtinguatur à parte,
quæ deprimitur per lineam perpendicularem cadentem à
centro circa quod conuertitur libra, ſeu ab axe, vel ſparto
ad centrum terræ, vt senſu conſtabit in ſequenti figura: ſi
quidem quidquid libræ eſt ad leuam, v.g. talis lineæ, rapi
tur deorſum; quidquid verò eſt ad dexteram attollitur ſur
ſum: hoc inquam ſuppoſito, ait Ariſtoteles, quod ſi libra
axem, ſeu centrum habeat ſupra iugum, ac per depreſſio
nem alterius partis illius, altera eleuetur, plus quippe libræ
eſſet ex parte eleuata, quàm ex parte depreſſa: proindeque
pars eleuata neceſſeriò deſcendet, & ad deſcenſum illius,
ſequitur depreſſam aſcendere, quouſque vtraque conſtitua
tur æqualis, ac reuertatur ad æquilibrium. Id quod ita ſe
habere ſic probat. Nam ſi iugum libræ ſit BC in æquilibrio
24[Figure 24]conſtitutum: ſpartum
autem quo ſuſpenditur,
AD, ita videlicet, vt
axis ſit ipſum D, quod
eſt punctum ſupra lati
tudinem iugi. Dein
de ſpartum proijciatur
deorſum, efficiatque per
pendicularem ADM.
Tunc ſi in ipſo B ponatur onus, B quidem deſcendet in
E, C autem aſcendet vbi H. Quamobrem linea, quæ in
priori ſitu libram diuidebat bifariam, eſt ipſa perpendicu
laris DM. Illa verò quæ poſtea eodem pacto diuidit in,
poſteriori ſitu propter onus, quod incumbit in E, erit
DG. Quare ea pars libræ, ſeu iugi. EH, quæ eſt extra
perpendiculum AM verſus H maior erit dimidio nem
pe quantum importat triangulus DGM, quod ſpatium
Ariſtoteles ſignauit PQ Si igitur amoueatur onus, quod